Friday, August 23, 2013
Questions about alleged gas attack in Syria
This morning Reuters reported that according to Syrian activists, regime forces attacked a suburban Damascus area with nerve gas, killing nearly 500 people, many of them women and children. The dead are said to have signs of nerve gas poisoning.
Other opposition groups are claiming even higher casualty figures, including the Syrian National Coalition, which put the number at 650.
The attacks, which allegedly came in a hail of regime rockets at dawn today, are said to have affected residents in the areas of Ain Tarma, Zamalka, and Jobar.
A few hours ago, the opposition Syrian Observatory for Human Rights reported heavy regime bombardments in a number of Damascus suburbs today, and also stated that: "Areas in the cities of Zamalka and Saqba and the towns of Jisreen and al-Mleiha are under regime forces' violent bombardment, using mortar and rocket launchers, and news were received about tens of casualties in Zamalka due to the bombardment, which an activist said it was toxic gases, midst warplanes hovering over the area."
Several hours earlier, SOHR reported:
Reef Dimashq: Tens of people, including children, have been killed by violent regime bombardment on the eastern and western Ghouta. Syrian Government forces are using multiple rocket launchers to bombard since dawn today the towns cities of Erbin, Zamalka, Ein Terma as well as other parts of the Eastern Ghouta. Activists in the area of East Ghouta have said that the regime used poisonous gasses during their bombardment on the area, causing dozens of deaths and hundreds of injuries. In the Western Ghouta the airforce was used to bombard parts of Mou'adamiya city and its surrounding area, which is also under bombardment by multiple rocket launchers; this is considered the heaviest bombardment inflicted on the city since the beginning of the regime attack and attempt to regain control over it. Activists in Mou'adamaiya have also accused the regime of using poisonous gasses in their bombing of Mou'adamiya.
We at the SOHR call on the UN investigation team on the use of chemical weapons in Syria, as well as all international organisations such as the Red Cross , to head directly to these devastated areas in order to verify and investigate these reports and pinpoint the body responsible for the use of the weapons, as well as to immediately provide the badly needed aid and medical treatment to the people in these areas.
The Syrian Government has denied the allegations, the New York Times reported, and a number of countries have called for an immediate investigation.
The UN chemical weapons investigation team is already in Syria, having entered a few days ago to look into 13 previous reports of the use of chemical weapons in Syria. Note that the UN team is planning to determine simply whether the weapons have been used, not who used them.
A few questions come to mind at this point:
1. Why would the Syrian Government conduct a chemical weapons attack right under the noses of the UN investigators?
2. Is it possible that the recent intense Syrian Government bombardments in the Damascus suburbs have hit rebel stocks of chemical weapons? In that regard, note that Zamalka, a suburb where the toxic chemical is said to have been released, was also allegedly targeted in a gas attack in June. If the Syrian Government were trying to avoid the accusation that it was using chemical warfare, would it return to the scene of a previous crime and repeat it?
3. Another possibility is that the rebels themselves used chemical weapons in the area earlier today. The objections to this possibility are similar to those in #1; why would a party use them when a UN inspection team is in country.... But it is also conceivable that rebels used the chemical weapons in an effort to frame the Syrian Government.
4. While the casualties have been extensively displayed, little or no evidence has yet emerged of the delivery methods of the toxic material. Should this be more readily available?
It is perhaps noteworthy that the Syrian army reportedly targeted al Qaeda-linked forces in the Damascus suburbs of Zamalka and Dariyah in early December.
While most of the fingerpointing over alleged chemical weapons use has been directed at the Assad's Syrian Government, there is reason to believe that Syrian rebels also have access to such weapons.
In June 2012, a Turkish jihadist site mentioned that the Free Syrian Army (which now is known to fight alongside al Qaeda forces from the Al Nusrah Front and the Islamic State of Iraq in the Levant) had obtained chemical weapons equipment from a military base in Aleppo that belonged to President Bashar al Assad's army. [See Threat Matrix report, Jihadist site claims FSA has obtained chemical weapons equipment. http://www.longwarjournal.org/threat-matrix/archives/2012/07/jihadi_site_claims_fsa_has_obt.php]
In early December, the Al Nusrah Front and allied foreign Islamist battalions seized Sheikh Suleiman base, or Base 111, in Aleppo after a months-long siege. The military facility is rumored to be involved in the Syrian Government's chemical weapons program. The base "contained a clandestine scientific research whose purpose was unknown even to the rank and file," AFP reported in late November, based on a claim from a soldier who defected. [See LWJ report, Al Nusrah Front, foreign jihadists seize key Syrian base in Aleppo. http://www.longwarjournal.org/archives/2012/12/al_nusrah_front_alli.php]
On May 30 this year, the Turkish media reported that 12 individuals from the al Qaeda-linked Al Nusrah Front had been captured in anti-terror operations in Adana, along with a total of two kilos (4,5 lb) of sarin gas. Five of the 12 suspects were later released. [See Threat Matrix report, Reports claim Al Nusrah Front members in Turkey were planning sarin gas attacks. http://www.longwarjournal.org/threat-matrix/archives/2013/05/on_may_30_the_turkish.php]
And in early June, the Iraqi military broke up an al Qaeda in Iraq cell in Baghdad that was seeking to manufacture chemical weapons. The Islamic State of Iraq and the Levant (formerly al Qaeda in Iraq), one of two al Qaeda affiliates that operate in Syria, is the dominant rebel force in Syria, along with the Al Nusrah Front, which is also an al Qaeda group. [See LWJ report, Iraq breaks up al Qaeda chemical weapons cell. http://www.longwarjournal.org/archives/2013/06/iraq_breaks_up_al_qa.php]
Even Rolf Ekeus, a retired Swedish diplomat who headed a team of UN weapons inspectors in Iraq in the 1990s, commented that it would be "very peculiar" and at least "not very clever" for the Assad regime to perpetrate a large chemical weapons attack at the very time the UN team is in Syria.
The timing, location, and scale of this attack raise many questions indeed.
Update:
According to Agence France Presse, several experts in the field of chemical weapons are questioning the rebels' claims about the use of sarin gas in the alleged attack.
By LISA LUNDQUIST | August 21, 2013
http://www.longwarjournal.org/threat-matrix/archives/2013/08/questions_about_alleged_gas_at.php#ixzz2cqHFENUm
Büyük tehlike | ( Kemal Okuyan)
23 Ağustos 2013
Bugün Ortadoğu’da olup bitenleri başı sonu belli bir emperyalist planla açıklamaya kalkarsak, her bir gelişmeye olmadık anlamlar yükler, tek tek olaylar arasındaki bağlantıyı, gerçek olmayan bir zeminde kurmaya kalkarız.
ABD’nin 2000’lerin başından beri sabit bir stratejiye sahip olduğu düşüncesini bu kapsamda değerlendirmek mümkün. Bu düşünce Vaşington’un 13-14 yılda değiştirdiği, değiştirmek zorunda kaldığı yöntemlerin, araçların, ittifak sistemlerinin tümünü birden aynı ortak hedefin içine yerleştirdiği oranda temelsizdir. Amerikan emperyalizmini bütün bu dönem boyunca tanımlayan, her şeyden önce hegemonyasını sürdürme kaygısıdır. İran’ın kuşatılması, Çin Halk Cumhuriyeti’nin bir rakip olarak ortaya çıkmasının engellenmesi gibi altbaşlıklar da sıralanabilir. Ancak daha fazlasını içine alan bir master plandan söz etmek yanıltıcıdır.
Bölmek, etnik çatışmaları kışkırtmak ne kadar hedeftir, ne kadar araçtır bu son derece tartışmalı. Bizim için önemli olan, başat emperyalist ülkenin her istediğini yapabilme yeteneğine sahip olmaması, gelişmelere göre hedeflerini, araçlarını ve müttefiklerini yeniden belirlemesidir.
Böyle baktığımızda, ABD’nin stratejisinde Obama’yla birlikte belli bir değişim olduğunu kabul etmemiz gerekiyor. Bu değişim AKP’yi cesaretlendirmiş, AKP de ABD yönetimini cesaretlendirmiştir.
ABD’nin bazı İslamcı güçlerle nikah tazelemesi bu dönemin ürünüdür. İslam coğrafyasını topyekün karşıya almak yerine, Sünni eksenli bir gerici koalisyona bölgeyi kontrol ettirme fikri, 2000’lerin başındaki ABD politikasına cuk oturmamaktadır.
AKP’nin desteklenmesi, kuşkusuz çok öncesinde, AKP 2002’de hükümet olmadan önceki bir hesabın ürünüydü. Ancak bu destek Obama’yla birlikte çok kapsamı bir bölgesel stratejiyi de içine aldı.
Bugün yaşananlar, sözü edilen stratejinin çıkmaza girmesinin ürünüdür.
Erdoğan bu stratejinin tıkanmadığını, hâlâ tutma şansı olduğunu kanıtlama uğraşındadır. Mısır başlığınde yedi düvelle kavga etmeyi göze alması, Suriye’de ise ardı ardına provokasyonlar yaratması bu nedenledir.
Öyle ki, içeride gözü dönen, halka saldıran ve saldırmaya devam edeceğini ilan eden hükümet, dış politikada da çılgınlığa devam etmektedir.
Bütünüyle aptallık olarak görülmemeli. Evet, Yeni Osmanlıcılık bir fiyaskoya dönüşmektedir ama sürecin en azından AKP’yi topyekun süpürmesini engellemek için, Erdoğan-Davutoğlu ikilisi hiç değilse durumu kurtaracak bir “başarı”ya gereksinim duymaktadır.
Ancak çöküntü o kadar büyüktür ki, AKP’yi rahatlatacak küçük bir bölgesel başarı için bile ortalığı yangın yerine çevirecek girdilerde bulunmak gerekiyor.
Erdoğan, ABD’nin de açmazını gördü, bu açmazdan yararlanarak son kozlarını oynuyor.
En tehlikeli kozlarını…
Kimyasal silah iddiası böyledir, Mursi’ye “diren” mesajı böyledir.
Uzun vadede asla tutmaz. Çünkü dediğimiz kanıtlanmış, AKP boyunu aşan işlere kalkışmıştır. Kısa vadede ise AKP bölgeyi ateşe verecek güce sahiptir. Uyanıklık, kararlılık tam da bu dönemde gerekir.
Bugün Ortadoğu’da olup bitenleri başı sonu belli bir emperyalist planla açıklamaya kalkarsak, her bir gelişmeye olmadık anlamlar yükler, tek tek olaylar arasındaki bağlantıyı, gerçek olmayan bir zeminde kurmaya kalkarız.
ABD’nin 2000’lerin başından beri sabit bir stratejiye sahip olduğu düşüncesini bu kapsamda değerlendirmek mümkün. Bu düşünce Vaşington’un 13-14 yılda değiştirdiği, değiştirmek zorunda kaldığı yöntemlerin, araçların, ittifak sistemlerinin tümünü birden aynı ortak hedefin içine yerleştirdiği oranda temelsizdir. Amerikan emperyalizmini bütün bu dönem boyunca tanımlayan, her şeyden önce hegemonyasını sürdürme kaygısıdır. İran’ın kuşatılması, Çin Halk Cumhuriyeti’nin bir rakip olarak ortaya çıkmasının engellenmesi gibi altbaşlıklar da sıralanabilir. Ancak daha fazlasını içine alan bir master plandan söz etmek yanıltıcıdır.
Bölmek, etnik çatışmaları kışkırtmak ne kadar hedeftir, ne kadar araçtır bu son derece tartışmalı. Bizim için önemli olan, başat emperyalist ülkenin her istediğini yapabilme yeteneğine sahip olmaması, gelişmelere göre hedeflerini, araçlarını ve müttefiklerini yeniden belirlemesidir.
Böyle baktığımızda, ABD’nin stratejisinde Obama’yla birlikte belli bir değişim olduğunu kabul etmemiz gerekiyor. Bu değişim AKP’yi cesaretlendirmiş, AKP de ABD yönetimini cesaretlendirmiştir.
ABD’nin bazı İslamcı güçlerle nikah tazelemesi bu dönemin ürünüdür. İslam coğrafyasını topyekün karşıya almak yerine, Sünni eksenli bir gerici koalisyona bölgeyi kontrol ettirme fikri, 2000’lerin başındaki ABD politikasına cuk oturmamaktadır.
AKP’nin desteklenmesi, kuşkusuz çok öncesinde, AKP 2002’de hükümet olmadan önceki bir hesabın ürünüydü. Ancak bu destek Obama’yla birlikte çok kapsamı bir bölgesel stratejiyi de içine aldı.
Bugün yaşananlar, sözü edilen stratejinin çıkmaza girmesinin ürünüdür.
Erdoğan bu stratejinin tıkanmadığını, hâlâ tutma şansı olduğunu kanıtlama uğraşındadır. Mısır başlığınde yedi düvelle kavga etmeyi göze alması, Suriye’de ise ardı ardına provokasyonlar yaratması bu nedenledir.
Öyle ki, içeride gözü dönen, halka saldıran ve saldırmaya devam edeceğini ilan eden hükümet, dış politikada da çılgınlığa devam etmektedir.
Bütünüyle aptallık olarak görülmemeli. Evet, Yeni Osmanlıcılık bir fiyaskoya dönüşmektedir ama sürecin en azından AKP’yi topyekun süpürmesini engellemek için, Erdoğan-Davutoğlu ikilisi hiç değilse durumu kurtaracak bir “başarı”ya gereksinim duymaktadır.
Ancak çöküntü o kadar büyüktür ki, AKP’yi rahatlatacak küçük bir bölgesel başarı için bile ortalığı yangın yerine çevirecek girdilerde bulunmak gerekiyor.
Erdoğan, ABD’nin de açmazını gördü, bu açmazdan yararlanarak son kozlarını oynuyor.
En tehlikeli kozlarını…
Kimyasal silah iddiası böyledir, Mursi’ye “diren” mesajı böyledir.
Uzun vadede asla tutmaz. Çünkü dediğimiz kanıtlanmış, AKP boyunu aşan işlere kalkışmıştır. Kısa vadede ise AKP bölgeyi ateşe verecek güce sahiptir. Uyanıklık, kararlılık tam da bu dönemde gerekir.
Suriye hukumetini kimyasal silah kullanmakla suclayanlar okusun
Longwarjournal: Suriye’deki Kimyasal Saldırı Hakkında Sorular (23 Ağustos 2013 )
CIA'ye yakınlığıyla bilinen site bile Şam'daki son kimyasal saldırı hakkındaki yorumlara şüpheci yaklaşıyor...
(not: Kimyasal zehirli gazlarin, Ayn Tarma, Zamalka ve Cobar bölgelerinde yasayan insanlari etkilediği söyleniyor)
1) Suriye Hukumeti BM soruşturma ekibinin burnunun dibinde neden bir kimyasal silah saldırısı gerçekleştirsin?
2. Suriye Hukumeti Şam banliyölerindeki son yoğun bombardımanları isyancıların kimyasal silah stoklarını vurmuş olabilir mi? Bu açıdan, zehirli kimyasalın yayıldığı söylenen bir banliyö olan Zamalka'nın Haziran ayındaki bir gaz saldırısında da hedef alındığının iddia edildiğini belirtmek gerekir. Eğer Suriye Hukumeti kimyasal silahlar kullandığı suçlamasından kaçınmaya çalışıyorsa, bir önceki bir suçun sahnesine dönüp onu tekrar eder mi?
3. Bir diğer olasılık, bölgede kimyasal silahların isyancıların kendisi tarafından kullanıldığıdır. Bu olasılığa karşı 1. maddedeki itiraz ileri sürülebilir; BM soruşturma ekibi ülkedeyken neden bir tarafın bu silahları kullanacağı sorulabilir… Fakat isyancıların, Esad'in Suriye Hukumetine komplo kurmak için kimyasal silah kullanmış olması akla yatkındır.
4. Ölümler kapsamlı bir şekilde gösterilirken, zehirli maddelerin kullanılma yöntemlerine dair kanıt ortaya çıkmadı veya çok az kanıt ortaya çıktı. Bunların daha kolay bulunabilir olması gerekmez mi?
Belki, Suriye ordusunun Aralık başlarında Şam'ın Zamalka ve Dariye banliyölerinde El Kaide bağlantılı güçleri hedef aldığının aktarıldığını not etmek de önemli olabilir.
Varsayılan kimyasal silah kullanımına dair parmaklar genelde Varsayılan kimyasal silah kullanımına dair parmaklar genelde Esad rejimini işaret etse de, Suriyeli isyancıların bu tür silahlara erişiminin olduğuna inanmamız için de nedenler var.
Haziran 2012'de bir Türk cihadçı sitesi, Özgür Suriye Ordusu'nun (ki El Nusra Cephesi ile Irak ve Biladüşşam İslam Devleti'nden El Kaide güçleriyle yan yana savaştığı biliniyor), önceden Başkan Beşar Esad'ın ordusuna ait olan, Halep'teki bir askeri üsten kimyasal silah donanımı elde ettiğinden bahsetmişti. [Threat Matrix'in 'Cihadçı site ÖSO'nun kimyasal silah donanımı ele geçirdiğini iddia etti' başlıklı haberine bakınız. (http://www.longwarjournal.org/threat-matrix/archives/2012/07/jihadi_site_claims_fsa_has_obt.php)]
Aralık başlarında El Nusra Cephesi ve onun müttefiki olan yabancı İslamcı tugaylar, aylar süren kuşatma sonucunda Halep'te bulunan ve Üs 111 de denilen Şeyh Süleyman üssünü ele geçirmişti. Askeri tesisin Esad hukumetinin kimyasal silah programına dahil olduğu söylentileri dolaşıyordu. AFP'nin Kasım ayı sonunda, zarar görmüş bir askerin iddiasına dayanarak söylediğine göre üste “amacının alt kademe askerler tarafından bile bilinmediği gizli bir bilimsel araştırma yapılıyordu”. [LWJ'nin 'El Nusra Cephesi ve yabancı cihadçılar, Halep'teki önemli bir Suriye askeri üssüne el koydu' başlıklı haberine bakınız - http://www.longwarjournal.org/archives/2012/12/al_nusrah_front_alli.php]
Bu yıl 30 Mayıs tarihinde Türk medyası, Adana şehrindeki terör operasyonunda El Kaide bağlantılı El Nusra Cephesi'nden 12 kişinin, toplam iki kilo (4,5 lb) sarin gazıyla yakalandığını yazdı. 12 şüpheliden beşi daha sonra serbest bırakıldı [Threat Matrix'in Haberler Türkiye'deki El Nusra üyelerinin sarin gazı saldırıları planladığını aktarıyor başlıklı haberine bakınız.]
Haziran başında ise Irak ordusu, Bağdat'ta kimyasal silah üretmeye çalışan bir Irak El Kaidesi hücresini çökertmişti. Irak ve Biladüşşam İslam Devleti (eski adıyla Irak El Kaidesi), yani Suriye'de faaliyet yürüten El Kaide bağlantılı iki gruptan biri, bir diğer El Kaide grubu olan El Nusra Cephesi ile birlikte Suriye'deki baskın isyancı güç konumunda. [LWJ'nin 'Irak El Kaide kimyasal silah hücresini çökertti' başlıklı haberine bakınız. http://www.longwarjournal.org/threat-matrix/archives/2013/05/on_may_30_the_turkish.php]
1990'larda Irak'taki bir BM silah denetçileri ekibine başkanlık etmiş olan emekli İsveçli diplomat Rolf Ekeus bile, BM ekibinin Suriye'de olduğu sırada Esad hukumetinin büyük bir kimyasal silah saldırısı gerçekleştirmesinin “çok tuhaf” olacağını ve en azından “pek zekice olmayacağını” söyledi.
Saldırının zamanlaması, yeri ve ölçeği gerçekten de pek çok soruya yol açıyor.
(Alinti burdan) > http://medyasafak.com/haber/1032/longwarjournal--suriye-deki-kimyasal-saldiri-hakkinda-sorular
Tuesday, August 20, 2013
Is Islam Compatible With Democracy?
8 July 2013 | By Alon Ben-Meir
The question raised by the ouster of Egypt's President Morsi is whether Islam is compatible with democracy or any form of government that empowers the people and limits the power of leaders to hold merely representative offices with limited terms of public service.
Islam is the most recent of the Abrahamic religions to emerge on the world stage. Monotheism in general, and specifically as it developed in the Dark and Middle Ages, in principle reflects extremely authoritarian regimes.
Theologically, it posits a cosmic or heavenly hierarchy with absolute authority in God, angels in go-between positions, and a fallen humanity in need of salvation at the base of the pyramidal power structure.
It is no surprise then that in the centuries wherein the Catholic Church was at its zenith of influence in the West, political power was held by kings, popes, emperors, and powerful nepotistic and despotic elite with huge economic chasms between the people and their rulers.
Obviously, these structures were not compatible with democracy.
Christianity and Judaism, being monotheistic, are no less inheritors of this stratified and centralized power paradigm, but unlike Islam these religions were effectively secularized and toned down during the century of the European Enlightenment.
Thinkers like Descartes, Locke, Spinoza, Kant, Voltaire, Rousseau, Hume, and Hegel paved the way for Marx, Schopenhauer, Buber, and Sartre to challenge conventional approaches to religious ideologies and political formations.
Traditional monotheism, with its highly categorized view of man and God, may not in itself be wholly compatible with democracy, but modern Western monotheism gradually molded itself to new ways of thinking during the Renaissance and the Enlightenment, and was certainly forced to do so amid rapid scientific and technological advances.
The Islamic world enjoyed its own renaissance during the Islamic Golden Age (mid-8th to mid-13th century) with advances in the sciences, mathematics, and literature, yet the period declined and has never been restored to its former glory.
Where are Islam's corresponding great modern philosophers and scientists who can pave the way for a similar transformation of both radical and even secular Islam in the Arab world?
In the Arab world today, the majority of its intellectuals are clerics, imams, and thinkers emerging from the core of Islamic values. Radical Islam simply does not routinely nurture free thinkers willing to brave the fires of what might otherwise become an Islamic Inquisition.
Is it even possible to transition from hierarchical religious authoritarianism to a modernized and even secularized form of Islamic democracy - one that accepts the separation of church and state?
While the possibility and harsh eventuality remains, this is a tall order since Islam, perhaps more than other monotheistic religions, invites itself into every aspect of social life. More specifically, Islam is inherently and by definition inconsistent with the separation of church and state.
It is instructive that the seeming separation between the two occurred under ruthless secular dictators such Iraq's Saddam Hussein, Hafez Assad's family in Syria, and Qaddafi's Libya. In all these instances, the authoritarianism seen in the rule of the Islamist Morsi was still there.
The Middle East is not the only place where religious ideology might compel people to vote against their own social, economic, and political interests. But history teaches that if there is any prospect in wedding Islam to democratic ideals, efforts to do so must concurrently work on religious, economic, and political levels.
Religiously, the concept of the separation of church and state has practically no hold in Islamic thinking. The idea is entirely foreign to most Islamic orthodoxy, and even if a political party were secular in name, they dare not forsake the basic tenets of Islam.
The strong religious identity currently imposed on the average citizen would effect a transposition of Islamic views on political affairs, thus nullifying this vital separation of powers and coloring political discourse.
Turkey provides us with a perfect example of the failure to wed Islam to democracy. While Erdogan was supporting economic advances and paying lip service to liberty, he was imprisoning journalists and drawing to himself more and more power, leading the country increasingly by Islamic ethos rather than democratic principles.
As such, Turkey under Prime Minister Erdogan's stewardship, who claims to have found the perfect formula that balances Islam and democracy, provides a poor model that deeply disappointed the liberal-minded Arab youth who are now fighting against Islamic despotism in Egypt.
Citizens of the Arab world first require a change from the ground up in the way their religion is approached and instituted socially, politically, and economically.
With the rise of free-thinking youth and exposure to new ways of interpreting Islam, a secularized and modernized Islam adapted to modern democratic principles must emerge.
Second, the Arab world needs egalitarian economic development that distances itself from tribal, clannish, and centralizing hegemonic models and seeks to build a strong middle class provided with basic social support in education and health care.
Third, the Arab world needs, perhaps more than anything, time. We must bear in mind that it took centuries for the Western world to free itself from the bondages of religious ignorance and the divine right of kings.
But it won't take centuries for Arab states to emerge from the past and grow into functioning democracies because unlike the West, it does not need to wait for the concurrent advances in social, physical, and political sciences that paved the way for the industrial revolution and the information age.
The Arab youth are already exposed to new technologies, thus accelerating their ascent to democracy and the supremacy of reason, not revelation, in political discourse.
But that acceleration comes with its own pitfalls, making the current situation doubly serious and potentially calamitous for millions of innocent men, women, and children who are already suffering heavy fallout.
Hence, it is not enough, in the long term, for a country to have just economic development, like Saudi Arabia, or just elections, like Egypt and Iraq. Without balanced development, extremism in even one of the three social institutions will, left unchecked, color the other two.
Even if elected democratically, radical Islamic parties invariably presume upon themselves forms of power reminiscent of tyrannical kings. They simply have few other models for their political might or personal manliness other than monarchical rule. Egypt's Morsi and Iraq's Maliki provide telling examples.
I disagree with the notion that the ouster of the freely-elected Morsi will encourage opposition Islamic parties throughout the Arab world to dismiss democratic forms of governing and violently pursue their socio-political agenda in the streets as they lose faith in a free electoral system.
On the contrary, Islamic parties that seek power will do well to learn from the Egyptian experience. Being elected democratically does not bestow authoritarian powers, and governing must be inclusive, representing all the people while equally caring about their welfare, regardless of any political affiliations.
Morsi was not ousted because he is a devout Muslim; everyone who voted for him knew that only too well. Rather, by acting from a radical Islamic bent, he betrayed the premise of a freely-elected leader, which requires accountability, inclusiveness, and the responsibility to live up to the spirit of the revolution.
Moreover, Morsi failed to separate between his Islamic instincts and the democratic principles by which he was empowered to govern.
Morsi repeatedly rejected appeals from the military, the U.S., and even the Salafists to form a new inclusive government to end the crisis.
Intellectuals as well as ordinary Egyptians want their country to be modern, pluralistic, and outward-looking, and do not wish to replace one dictator with another, albeit elected.
Indeed, the blame falls squarely on Morsi's shoulders; he subordinated politics to religion and succumbed to the conservative and religious branch of Islamists who view political Islam as the answer to centuries of deprivation and of injustice.
He worked tirelessly to consolidate his powers while doing next to nothing to save the economy from pending collapse. He placed himself above judicial review and largely appointed fellow Brothers into key posts while allowing Brotherhood hooligans to beat up liberal opponents.
If this was not enough, he undermined the core of freedom of speech by intimidating the media and failing to build democratic institutions. Moreover, he pushed for a new constitution fully reliant on Sharia law, expanded blasphemy prosecutions, and supported discrimination against women.
To be sure, Morsi surrendered to Islamic siege mentality and authoritarianism in a time when the nation was demanding inclusiveness and political freedom, which was the essence of the revolution against his predecessor in the first place.
Yes, political Islam and democracy can work, but not by pushing for early elections. A transitional government, led by a respected leader who is not shackled by a strong ideology and who can cultivate consensus and has wide public appeal, must take at least two years to allow secular and Islamic parties to develop their political platforms and make the public fully aware of their socio-economic policy and other urgent issues facing their nation.
In the interim, a new constitution should be written based on freedom, democracy and equality with separation of church and state constitutionally enshrined. Any new constitution written in Egypt that does not clearly separate church and state will be doomed to fail, potentially ushering in yet another revolution.1
Brighter days will yet come to Egypt as long as Tahrir Square remains true to its name, 'Liberation Square.' The Egyptian people have now acquired the ultimate weapon that prevents despotism--be that military, religious, or secular--from rising to power. Those who seek to lead will do well to remember that.
1. This point will be expanded in a following article, which will model a separation of church and state in Egypt that still provides a prominent role for religion in daily life.
The question raised by the ouster of Egypt's President Morsi is whether Islam is compatible with democracy or any form of government that empowers the people and limits the power of leaders to hold merely representative offices with limited terms of public service.
Islam is the most recent of the Abrahamic religions to emerge on the world stage. Monotheism in general, and specifically as it developed in the Dark and Middle Ages, in principle reflects extremely authoritarian regimes.
Theologically, it posits a cosmic or heavenly hierarchy with absolute authority in God, angels in go-between positions, and a fallen humanity in need of salvation at the base of the pyramidal power structure.
It is no surprise then that in the centuries wherein the Catholic Church was at its zenith of influence in the West, political power was held by kings, popes, emperors, and powerful nepotistic and despotic elite with huge economic chasms between the people and their rulers.
Obviously, these structures were not compatible with democracy.
Christianity and Judaism, being monotheistic, are no less inheritors of this stratified and centralized power paradigm, but unlike Islam these religions were effectively secularized and toned down during the century of the European Enlightenment.
Thinkers like Descartes, Locke, Spinoza, Kant, Voltaire, Rousseau, Hume, and Hegel paved the way for Marx, Schopenhauer, Buber, and Sartre to challenge conventional approaches to religious ideologies and political formations.
Traditional monotheism, with its highly categorized view of man and God, may not in itself be wholly compatible with democracy, but modern Western monotheism gradually molded itself to new ways of thinking during the Renaissance and the Enlightenment, and was certainly forced to do so amid rapid scientific and technological advances.
The Islamic world enjoyed its own renaissance during the Islamic Golden Age (mid-8th to mid-13th century) with advances in the sciences, mathematics, and literature, yet the period declined and has never been restored to its former glory.
Where are Islam's corresponding great modern philosophers and scientists who can pave the way for a similar transformation of both radical and even secular Islam in the Arab world?
In the Arab world today, the majority of its intellectuals are clerics, imams, and thinkers emerging from the core of Islamic values. Radical Islam simply does not routinely nurture free thinkers willing to brave the fires of what might otherwise become an Islamic Inquisition.
Is it even possible to transition from hierarchical religious authoritarianism to a modernized and even secularized form of Islamic democracy - one that accepts the separation of church and state?
While the possibility and harsh eventuality remains, this is a tall order since Islam, perhaps more than other monotheistic religions, invites itself into every aspect of social life. More specifically, Islam is inherently and by definition inconsistent with the separation of church and state.
It is instructive that the seeming separation between the two occurred under ruthless secular dictators such Iraq's Saddam Hussein, Hafez Assad's family in Syria, and Qaddafi's Libya. In all these instances, the authoritarianism seen in the rule of the Islamist Morsi was still there.
The Middle East is not the only place where religious ideology might compel people to vote against their own social, economic, and political interests. But history teaches that if there is any prospect in wedding Islam to democratic ideals, efforts to do so must concurrently work on religious, economic, and political levels.
Religiously, the concept of the separation of church and state has practically no hold in Islamic thinking. The idea is entirely foreign to most Islamic orthodoxy, and even if a political party were secular in name, they dare not forsake the basic tenets of Islam.
The strong religious identity currently imposed on the average citizen would effect a transposition of Islamic views on political affairs, thus nullifying this vital separation of powers and coloring political discourse.
Turkey provides us with a perfect example of the failure to wed Islam to democracy. While Erdogan was supporting economic advances and paying lip service to liberty, he was imprisoning journalists and drawing to himself more and more power, leading the country increasingly by Islamic ethos rather than democratic principles.
As such, Turkey under Prime Minister Erdogan's stewardship, who claims to have found the perfect formula that balances Islam and democracy, provides a poor model that deeply disappointed the liberal-minded Arab youth who are now fighting against Islamic despotism in Egypt.
Citizens of the Arab world first require a change from the ground up in the way their religion is approached and instituted socially, politically, and economically.
With the rise of free-thinking youth and exposure to new ways of interpreting Islam, a secularized and modernized Islam adapted to modern democratic principles must emerge.
Second, the Arab world needs egalitarian economic development that distances itself from tribal, clannish, and centralizing hegemonic models and seeks to build a strong middle class provided with basic social support in education and health care.
Third, the Arab world needs, perhaps more than anything, time. We must bear in mind that it took centuries for the Western world to free itself from the bondages of religious ignorance and the divine right of kings.
But it won't take centuries for Arab states to emerge from the past and grow into functioning democracies because unlike the West, it does not need to wait for the concurrent advances in social, physical, and political sciences that paved the way for the industrial revolution and the information age.
The Arab youth are already exposed to new technologies, thus accelerating their ascent to democracy and the supremacy of reason, not revelation, in political discourse.
But that acceleration comes with its own pitfalls, making the current situation doubly serious and potentially calamitous for millions of innocent men, women, and children who are already suffering heavy fallout.
Hence, it is not enough, in the long term, for a country to have just economic development, like Saudi Arabia, or just elections, like Egypt and Iraq. Without balanced development, extremism in even one of the three social institutions will, left unchecked, color the other two.
Even if elected democratically, radical Islamic parties invariably presume upon themselves forms of power reminiscent of tyrannical kings. They simply have few other models for their political might or personal manliness other than monarchical rule. Egypt's Morsi and Iraq's Maliki provide telling examples.
I disagree with the notion that the ouster of the freely-elected Morsi will encourage opposition Islamic parties throughout the Arab world to dismiss democratic forms of governing and violently pursue their socio-political agenda in the streets as they lose faith in a free electoral system.
On the contrary, Islamic parties that seek power will do well to learn from the Egyptian experience. Being elected democratically does not bestow authoritarian powers, and governing must be inclusive, representing all the people while equally caring about their welfare, regardless of any political affiliations.
Morsi was not ousted because he is a devout Muslim; everyone who voted for him knew that only too well. Rather, by acting from a radical Islamic bent, he betrayed the premise of a freely-elected leader, which requires accountability, inclusiveness, and the responsibility to live up to the spirit of the revolution.
Moreover, Morsi failed to separate between his Islamic instincts and the democratic principles by which he was empowered to govern.
Morsi repeatedly rejected appeals from the military, the U.S., and even the Salafists to form a new inclusive government to end the crisis.
Intellectuals as well as ordinary Egyptians want their country to be modern, pluralistic, and outward-looking, and do not wish to replace one dictator with another, albeit elected.
Indeed, the blame falls squarely on Morsi's shoulders; he subordinated politics to religion and succumbed to the conservative and religious branch of Islamists who view political Islam as the answer to centuries of deprivation and of injustice.
He worked tirelessly to consolidate his powers while doing next to nothing to save the economy from pending collapse. He placed himself above judicial review and largely appointed fellow Brothers into key posts while allowing Brotherhood hooligans to beat up liberal opponents.
If this was not enough, he undermined the core of freedom of speech by intimidating the media and failing to build democratic institutions. Moreover, he pushed for a new constitution fully reliant on Sharia law, expanded blasphemy prosecutions, and supported discrimination against women.
To be sure, Morsi surrendered to Islamic siege mentality and authoritarianism in a time when the nation was demanding inclusiveness and political freedom, which was the essence of the revolution against his predecessor in the first place.
Yes, political Islam and democracy can work, but not by pushing for early elections. A transitional government, led by a respected leader who is not shackled by a strong ideology and who can cultivate consensus and has wide public appeal, must take at least two years to allow secular and Islamic parties to develop their political platforms and make the public fully aware of their socio-economic policy and other urgent issues facing their nation.
In the interim, a new constitution should be written based on freedom, democracy and equality with separation of church and state constitutionally enshrined. Any new constitution written in Egypt that does not clearly separate church and state will be doomed to fail, potentially ushering in yet another revolution.1
Brighter days will yet come to Egypt as long as Tahrir Square remains true to its name, 'Liberation Square.' The Egyptian people have now acquired the ultimate weapon that prevents despotism--be that military, religious, or secular--from rising to power. Those who seek to lead will do well to remember that.
1. This point will be expanded in a following article, which will model a separation of church and state in Egypt that still provides a prominent role for religion in daily life.
--
Tuesday, August 6, 2013
Silivri’de ağırlaştırılmış intikam
6. Agustos . 2013
Hüküm duruşmasını izlemek için gelen tutuklu yakınları da dahil olmak üzere protesto için Silivri’ye gitmek isteyen insanlara izin verilmedi. Şehir dışından dava için gelmek isteyenler engellendi. Cezaevi ve çevresindeki yerleşkelerin çatılarına keskin nişancılar yerleştirildi. TEM Otoyolu'ndan Silivri Ceza İnfaz Kurumları Yerleşkesi'ne giderken kullanılan Kınalı yol ayrımı iki yönlü olarak trafiğe kapatıldı. Akşam saatlerinden itibaren polis ekipleri plastik bariyer ve dubalarla yolu kapattı. D-100 Karayolu'nda Çorlu-İstanbul istikametinden cezaevine giden Kınalı Cezaevi yolu da kapatılırken, bu iki yoldan hiçbir araç ve yaya geçişine izin verilmedi. D-100 Karayolu İstanbul-Çorlu istikametinden gelen vatandaşların ise yola girişlerine kontrollü olarak izin verildi. Silivri'den Cezaevi'ne kalkan minibüsler ise davanın görüleceği kampüse uzak bir noktada yolcularını indirmek zorunda bırakıldı. E-5 Karayolu üzerindeki kavşakta Silivri'ye doğru gidenlere biber gazı ve plastik mermi ile sert şekilde saldırdı.
VEKİLLERE BARİYER
Milletvekillerine duruşma salonuna girerken engellerle karşılaştı. CHP'li Emine Ülker Tarhan jandarma bariyerlerinden geri dönmek zorunda kalırken CHP Grup Başkanvekili Akif Hamzaçebi ancak jandarma servis aracıyla Silivri'ye girebildi. Jandarma, Silivri çevresindeki çayırlarda yürüyen ve dinlenmek için oturanlara anonsla uyarıda bulundu. Silivri'de mahkemeye girmeye çalışan avukatlar ayakkabılarını çıkartmak zorunda kaldıkları aramayla karşılaştı. Türkiye Barolar Birliği Başkanı Metin Feyzioğlu tepkisini Twitter üzerinden, "Silivri'de mahkemeye girmeye çalışan avukatlara uygulanan hukuksuzluğu reddediyoruz!" diyerek gösterdi. Tutuksuz sanıkların dava başlamadan önce "listede adları olmadığı" gerekçesiyle içeri alınmadığı bildirildi.
'TARİHTE BİR İLK'
Hamzaçebi, herkesin mahkeme salonuna girişinin engellendiğini belirterek şöyle dedi:
"Böylesi terörü, hak, hukuk engellemeyi, Türkiye Cumhuriyeti’nin çok partili hayatımızda ilk kez görüyoruz. Bunun kabul edilmesi mümkün değildir. Sonucu önceden belirlenmiş olan bir kararı, mahkemeyi bugün izleyeceğiz. Silivri’de insan hakları, evrensel hukukun temel ilkeleri ayaklar altına alınmıştır. Adil yargılama, masuniyet karinesi çiğnenmiştir. Anayasa’mıza, kanunlarımıza göre, hiç kimse hükmen sabit oluncaya kadar, mahkeme kararıyla kesinleşene kadar suçlu ilan edilemez. Ama Silivri’de yapılan mahkeme karar vermeden, tutuklu kişilerin suçluluğudur. Onlar suçlu ilan edilmiştir. 12 Eylül döneminin işkencelerinin o dönemin sert uygulamalarının yerini bugün, savcı iddianameleri almıştır."
***
Uçuşa kapalı alan
AlInan en sıradışı ise Silivri bölgesindeki hava sahasının uçuşa kapatılması oldu. Devlet Hava Meydanları İşletmesi (DHMİ) Genel Müdürlüğü, Silivri semalarını kapsayan özel bir NOTAM yayınladı. Bölge özel görev dışındaki tüm hava araçlarına kapatıldı. Havacılar için bilgi notu olarak adlandırılan NOTAM’a göre, 02:00’den akşam saat 18:00’e kadar Silivri Cezaevi merkezli 7 deniz mili (12,9 kilometre) çapındaki bir hava sahasında uçak ve helikopterler dahil tüm hava araçlarının uçuşu yasaklandı. Türk Silahlı Kuvvetleri, Emniyet Genel Müdürlüğü’ne bağlı hava araçlarının yanı sıra Sağlık Bakanlığı’na hizmet veren hava ambulansları ile yangın söndürme uçak-helikopterleri bu karardan muaf tutuldu.
***
Kararlar protesto edildi
Ergenekon Davası, karar açıklandıktan sonra bir çok şehirde protesto edildi. İstanbul, Ankara ve izmir başta olmak üzere gösterilerin düzenlendiği yerlerde, yargılanan isimlere verilen cezalara tepki gösterildi. Ankara’da kararlara tepki gösterenler Güvenpark’ta toplanırken İstanbul’da Kadıköy Rıhtım’da biraraya geldi.
***
AKP’den alkış, CHP’den tepki
Ergenekon davasında İstanbul 13. Ağır Ceza Mahkemesi tarafından kararın açıklamasının ardından siyasilerden de tepki geldi. AB Bakanı Egemen Bağış kararı iddiaların tescili olarak yorumlarken bir başka AKP’li isim Şamil Tayyar ise Mehmet Haberal’ın tahliyesini eleştirdi. CHP Genel Başkan Yardımcısı Akif Hamzaçebi ise kararın 5 yıl önce verilip duruşmada açıklandığını ifade etti.
Siyasilerden gelen tepkiler şöyle:
‘KARARLAR GAYRİMEŞRUDUR’
CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu , Ergenekon Davası kapsamındaki cezaların özel yetkili mahkemeler tarafından alındığına dikkat çekerek, “Bu mahkemelerin verdiği kararlar gayrimeşrudur” dedi.
Mahkeme kararlarına ilişkan yazılı açıklama yapan Kılıçdaroğlu şöyle dedi:
“Demokrasilerde insanlar, siyasi otoriteye bağımlı özel yetkili mahkemelerde değil, bağımsız, hukukun üstünlüğüne inanan normal mahkemelerde yargılanırlar. Bu nedenle özel yetkili mahkemelerin verdiği kararlar; hukuken, siyaseten ve ahlaken meşru kararlar değildir. Bu mahkemelerin verdiği kararlar gayrimeşrudur. Bu mahkemeler adalet dağıtmaz. Çünkü bunlar adından da anlaşılacağı üzere “özel yetkili mahkeme”lerdir. Bu mahkemeler siyasal gücün emrinde olan ve onun buyruklarını yerine getiren mahkemelerdir. “Hukukun üstünlüğü” kavramı bu mahkemeler için geçerli değildir. Bu mahkemelerin temel işlevi “üstünlerin hukukunu” yani siyasal iktidarın buyruklarını egemen kılmaktır.“
‘TESCİLLENDİ’
AB Bakanı Egemen Bağış, Twitter hesabında “Ergenekon diye bir örgütün varlığı ve bu örgütün meşru hükümeti devirmek için darbe planladığı tescillendi. Şimdi savunanları görelim!” diye yazdı.
‘KARAR 5 YIL ÖNCE VERİLDİ’
CHP Grup Başkanvekili Akif Hamzaçebi ise “Beş yıl önce verilmiş olan bir karar bu gün taraflara ve kamuoyuna tebliğ edildi. Hukukun en temel ilkeleri bu yargılamada ayaklar altına alınmıştır, evrensel ilkeleri çiğnenmiştir. Bu davada bir araya gelmesi mümkün olmayan bir çok kişi aynı örgütün üyesi olarak bir araya getirilmiştir. Öyle bir dava ki sözü edilen örgütün bir numaralı kişisi halen belli değildir. Dava tamamen siyasi bir davadır.” dedi.
‘YETERLİ BULMUYORUM’
BDP Hakkari Milletvekili Adil Zozani de kararr “Sadece hükümete karşı işlenmiş suçlardan dolayı ceza verilmesini yeterli bulmuyorum. Bu davada yargılanan bazı isimlerin insanlık suçu sayılabilecek olaylara karıştığına dair bilgiler davanın ek dosyalarında yer alıyor. Örneğin Veli Küçük’ün, Diyarbakır Koşuyolu Parkı’nda 2006 yılında yaşanan patlamayla ilgili el yazısı notları var. Bunların da yargılama konusu yapması gerekiyordu.” cümleleriyle değerlendirdi.
***
Davada malumun ilanı!
Ergenekon Danası’nın dün görülen duruşmasında yargılanan isimler hakkında kararlar açıklandı. Birçok isim müebbet başta olmak üzere ağır cezalar alırken Yurt Gazetesi genel Yayın Yönetmeni Merdan Yarnardağ hakkında yakalama kararı çıkarıldı.
HABERAL TAHLİYE EDİLDİ
CHP’nin tutuklu milletvekili Mehmet Haberal ise cezaevinde kaldığı süre göz önüne alınarak tahliye edildi. Haberal haricinde Mehmet Otuzbiroğlu, Hıfzı Çubukçu, Osman Yıldırım, Mehmet Perinçek, Ziya Göktaş tahliye edildi. Tahliye sebebi olarak sanıkların hapiste yattıkları süre ve kaçma şüpheleri olmaması gösterildi. Osman Yıldırım, Danıştay saldırısı ve Cumhuriyet Gazetesi’ne molotof atılması suçlamalarından beraat etti.
Kemal Alemdaroğlu’nun da aralarında bulunduğu 15 kişi hakkında yakalama kararı çıkarıldı. Bedrettin Dalan'ın da aralarında bulunduğu firari sanıkların dosyası ise ayrıldı.
VERİLEN CEZALAR
Açıklanan kararlara göre bazı isimler ve aldıkları cezalar şöyle:
»İlker Başbuğ (Eski Genelkurmay Başkanı emekli Orgeneral): Müebbet
»Şener Eruygur (Eski Jandarma Komutanı): Müebbet
»Hurşit Tolon (Eski Birinci Ordu Komutanı): Ağırlaştırılmış müebbet
»Alparslan Arslan (Danıştay saldırısı faili): İki kez ağırlaştırılmış müebbet
»Muzaffer Tekin (Emekli Yüzbaşı): İki kez ağırlaştırılmış müebbet hapis ve 117 yıl
»Veli Küçük (Emekli Tuğgeneral): İki kez ağırlaştırılmış müebbet hapis ve 99 yıl
»Doğu Perinçek (İşçi Partisi Genel Başkanı): Ağırlaştırılmış müebbet
»Tuncay Özkan (Gazeteci): Ağırlaştırılmış müebbet hapis ve 15 yıl
»Dursun Çiçek (Emekli Albay): Ağırlaştırılmış müebbet
»Hasan Iğsız (Eski 1. Ordu Komutanı): Müebbet
»Nusret Taşdeler (Emekli Orgeneral): Müebbet »Mustafa Özbek (Türk Metal Sendikası eski başkanı): Müebbet
»Mehmet Eröz (Emekli Korgeneral): Müebbet
»Kemal Kerinçsiz (Avukat): Ağırlaştırılmış müebbet
»Sevgi Erenerol (Eski Türk Ortodoks Patrikhanesi Basın Sözcüsü): Müebbet
»İbrahim Şahin (Eski Özel Harekat Dairesi Başkan Vekili): 30 yıl 2 ay
»Arif Doğan (Emekli Albay): 25 yıl hapis (Toplamda 47 yıl 2 ay)
»Mehmet Haberal (CHP Milletvekili): 12 yıl 6 ay »Mustafa Balbay (CHP Milletvekili): 34 yıl 8 ay
»Sinan Aygün (CHP Milletvekili): 13 yıl 6 ay
»Hikmet Çiçek (Aydınlık gazetesi yazarı): 21 yıl 9 ay hapis
»Mehmet Otuzbiroğlu (Koramiral): 20 yıl 6 ay hapis
»Adil Serdar Saçan (Eski Emniyet Müdürü): 14 yıl
»Yalçın Küçük (Yazar): 22 yıl 6 ay
»Hıfzı Çubuklu (Emekli Tümgeneral): 9 yıl 6 ay »Mehmet Perinçek: 6 yıl
»Osman Yıldırım: 8 yıl 9 ay
»Sedat Peker: 10 yıl
»Semih Tufan Gülaltay: 12 yıl
»Levent Temiz (Eski İstanbul Ülkü Ocakları Başkanı): 10 yıl
»Deniz Yıldırım (Eski Aydınlık Dergisi Genel Yayın Yönetmeni): 16 yıl 10 ay
»Ferit Bernay (Eski 19 Mayıs Üniversitesi Rektörü) : 10 yıl
»Kemal Alemdaroğlu (Eski İstanbul Üniversitesi Rektörü): 15 yıl 8 ay
»Sami Hoştan: 10 yıl
»Tuncer Kılınç (Eski MGK Genel Sekreteri): 13 yıl 2 ay
»Ferit İlsever (İşçi Partisi Genel Başkan Yardımcısı): 15 yıl
»Vedat Yenerer (Gazeteci): 7 yıl 6 ay
»Ünal İnanç (Gazeteci): 19 yıl hapis 1 ay
»Güler Kömürcü: 7 yıl
»Nusret Senem (Avukat): 20 yıl 3 ay
»Ergun Poyraz: 29 yıl 9 ay hapis
»Serhan Bolluk (Eski Aydınlık Gazetesi Genel Yayın Yönetmeni): 7 yıl 6 ay
»Prof. Dr. Erol Manisalı: 9 yıl 8 ay
»Gürbüz Çapan: 1 yıl 3 ay
»Kemal Gürüz (Eski YÖK Başkanı):
13 yıl 11 ay
***
Duruşmadan notlar
İstanbul 13. Ağır Ceza Mahkemesi'nce Silivri Ceza İnfaz Kurumları Yerleşkesinde oluşturulan salonda görülen duruşmaya, CHP milletvekilleri Mustafa Balbay ve Mehmet Haberal, İlker Başbuğ, Tuncay Özkan, emekli orgeneraller Hurşit Tolon ve Hasan Iğsız ile Veli Küçük'ün de aralarında bulunduğu 63 tutuklu sanık katıldı. CHP Milletvekili İsa Gök, mahkemeye hitaben, heyetin buradakileri 3,5 saat beklettiğini ifade ederek, "Mahkeme millet adına karar verir, bu kadar kişiyi bu kadar saat bekletmeye hakkınız yok" dedi. Mahkeme Başkanı Özese, Gök'ü, "Sayın milletvekili yerinize oturur musunuz" diyerek uyardı.
BALBAY: KABUL ETMİYORUZ!
Tutuklu sanık Mustafa Balbay, salondakilere hitaben "Biz, kendimizi halkın adaletine teslim ediyoruz, bizi bugün halktan kopardılar, ama başaramayacaklar. Sıcak bir sonbahar geliyor, herkes hazırlansın. Bugün verilecek hüküm, mahkemenin hükmüdür, biz bunu kabul etmiyoruz. Artık halkına karşı miting düzenleyen bir iktidar var. Şu anda kendi yarattıkları korkudan korkuyorlar. Şu anda Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, hükümet ve Anayasa Mahkemesi, hukuku katletmektedir. Biz 4-5 yılda nasıl direniyorsak, öyle direnmeye devam edeceğiz. İnanıyorum ki, artık gelecek bizimdir. Mahkemenin hükmünü kabul etmiyoruz" diye konuştu.
Bu sözlerinin ardından Balbay, eşi Gülşah Balbay ile sohbet etmeye başladı. Bunu fark eden jandarma görevlileri, Gülşah Balbay'ın salonun dışına çıkmasını istedi.
***
Bu arada, bazı avukatlar, jandarmayı protesto ederek, masaların üzerine çıktı. Mahkeme salonuna gelen avukatlar, girişte X-Ray cihazında aranmalarına tepki gösterdi.
Mahkeme heyetinin kararını açıklamaya başladıktan bir süre sonra Türkiye Barolar Birliği (TBB) Başkanı Metin Feyzioğlu, İstanbul Barosu Başkanı Ümit Kocasakal'ın da aralarında bulunduğu bir grup avukat salonu terk etti.
‘TEK MAHKUMİYET VAR’
Çıkışta basın mensuplarının sorularını yanıtlayan Türkiye Barolar Birliği (TBB) Başkanı Metin Feyzioğlu, sabahtan duruşma salonuna ulaşana kadar eziyetin başladığını belirterek, şöyle konuştu:
"Özel görevli mahkeme bugün her noktada görevini kendi belirlediği şekilde yaptı. Bize göre bir tek mahkumiyet vardır. Özel yetkili mahkeme bu hükmüyle kendini milletin vicdanında mahkum etmiştir. Bunun dışında bir mahkumiyeti biz duymadık, dinlemedik ve yapılanları daha fazla görmemek ve reddettiğimizi topluca bildirmek üzere bütün avukatlarda biraz önce dışarı çıktık."
Feyzioğlu, mahkeme başkanının "DHKP-C terör örgütünün tehdidinden dolayı olağanüstü güvenlik önlemleri alındığına" dair iddialara ilişkin ise, "Bunların tamamı yapılan büyük saygısızlığa mazeret üretme çabasıdır. Ve kapıdan girerken avukatları ayakkabılarını çıkar, kemerini çıkar diye saygısızlıklalar başlamıştır. Bu yargılamanın başından sonuna kadar Türkiye'de avukatlar, avukatlığını ne olduğunu sadece Türkiye'ye değil tüm Dünyaya göstermiştir. " dedi.
***
Bir yargı muammasının tarihi
Ergenekon Davası, 2007 yılında Ümraniye’deki bir gecekonduda bulunan 27 el bombasının ardından açılan soruşturma ile başladı. Davada, ilk dalga olarak adlandırılan operasyonlarda Türk Ortodoks Kilisesi sözcüsü Sevgi Erenerol, Avukat Kemal Kerinçsiz, Gazeteci-Yazar Güler Kömürcü, Sedat Peker, Taner Ünal, Fuat Turgut, Sami Hoştan ve daha pek çok kişi gözaltına alındı.
Davanın 2500 sayfalık ilk iddianamesi 14 Temmuz 2008’de hazırlandı. Davada, aralarında Şile Kazıları, İnternet Andıcı, Fener Rum Patriği’ne Suikast, Cumhuriyet Gazetesi Saldırısı, Danıştay Saldırısı olan toplam olarak 19 iddianame birleştirildi. İddianamede, Ergenekon’un amacı "Ergenekon terör örgütünün, Türkiye Cumhuriyeti Hükümetine karşı halkı silahlı isyana tahrik ettiği gibi, cebir şiddet kullanmak sureti ile Türkiye Cumhuriyeti Hükümeti'ni cebren ortadan kaldırmaya teşebbüste bulunduğu, amaçlarına ulaşmak için kontrolü altında bulunan medya ve sivil toplum kuruluşları vasıtasıyla ülkede kaos ve iç çatışma ortamı oluşturmaya çalıştıkları, oluşacak gerginlik ortamından faydalanarak, görevde bulunan hükümetleri çalışamaz hale getirip, nihai olarak ordu içerisinde kendilerine destek vereceklerini umdukları askeri şahısların yardımı ile yönetimi değiştirmek amacıyla hükümeti yıkmaya teşebbüs ettikleri..." şeklinde tanımlandı.
Davadaki gizli tanıklar büyük tartışmalara konu oldu. Yargılama sürecinde delil değerlendirme aşaması atlandı. Savunma makamının “sahte olduğunu veya hiç olmadığını” söylediği delillere ilişkin bir araştırma ve inceleme yapılmadı. Özellikle dijital verilere yönelik güvensizlik davaya damgasını vurdu.
Ergenekon’un MİT’te uzantısı olduğu öne sürülen bir şemanın varlığı, dönemin MİT Müsteşarı Şenkal Atasagun tarafından reddedildi. Mahkeme Atasagun’un tanık olarak dinlenmesi talepleri reddetti.
***
Rakamlarla Ergenekon
Ergenekon davasında yargılanan sanıkların ve avukatlarının yaptığı ortak çalışma sonucunda, Kasım 2012’de açıkladıkları raporda yer verilen rakamlar şöyle:
»60.000 telefon dinlendi.
»1.360 kişi ifade verdi.
»588 kişi tutuklandı.
»7 sanık ifadesini veremeden öldü.
»7 sanık kansere yakalandı.
»Dava ile toplam 19 iddianame, 50’nin üzerinde dosya birleştirildi.
»Davanın ek klasör arşivi 5 terabayt büyüklüğüne ulaştı. Bu ise toplam 9.000.000 sayfa doküman denk geliyor.
»Davada toplam 44 gizli tanık yer aldı.
»600’ü aşkın duruşma yapıldı. Bu sayı, normal bir ağır ceza yargılamasında yaklaşık 150 yıllık bir zaman dilimine denk geliyor.
...
Ergenekon Davası hüküm duruşması için Silivri Ceza ve İnfaz Kurumu'nda dün olağanüstü önlemler alındı. Silivri'ye çıkan tüm yollar polis ve jandarma tarafından tutulurken hava sahası uçuşa yasak alan ilan edildi. Günler öncesinden Silivri Cezaevi’ne çıkan yollar, jandarma barikatları ile çevrelendi. Çift sıra şeklindeki barikatlar asfalta monte edildi. İzleyiciler polis müdahalesiyle tarlalara sürüldü ve atılan gaz sonucu tarlalarda yangın çıktı. Sıradışı önlemlere DHKP-C’nin eylem yapacağı iddiası gerekçe gösterildi.
İZLEYİCİYE PLASTİK MERMİ
İZLEYİCİYE PLASTİK MERMİ
Hüküm duruşmasını izlemek için gelen tutuklu yakınları da dahil olmak üzere protesto için Silivri’ye gitmek isteyen insanlara izin verilmedi. Şehir dışından dava için gelmek isteyenler engellendi. Cezaevi ve çevresindeki yerleşkelerin çatılarına keskin nişancılar yerleştirildi. TEM Otoyolu'ndan Silivri Ceza İnfaz Kurumları Yerleşkesi'ne giderken kullanılan Kınalı yol ayrımı iki yönlü olarak trafiğe kapatıldı. Akşam saatlerinden itibaren polis ekipleri plastik bariyer ve dubalarla yolu kapattı. D-100 Karayolu'nda Çorlu-İstanbul istikametinden cezaevine giden Kınalı Cezaevi yolu da kapatılırken, bu iki yoldan hiçbir araç ve yaya geçişine izin verilmedi. D-100 Karayolu İstanbul-Çorlu istikametinden gelen vatandaşların ise yola girişlerine kontrollü olarak izin verildi. Silivri'den Cezaevi'ne kalkan minibüsler ise davanın görüleceği kampüse uzak bir noktada yolcularını indirmek zorunda bırakıldı. E-5 Karayolu üzerindeki kavşakta Silivri'ye doğru gidenlere biber gazı ve plastik mermi ile sert şekilde saldırdı.
VEKİLLERE BARİYER
Milletvekillerine duruşma salonuna girerken engellerle karşılaştı. CHP'li Emine Ülker Tarhan jandarma bariyerlerinden geri dönmek zorunda kalırken CHP Grup Başkanvekili Akif Hamzaçebi ancak jandarma servis aracıyla Silivri'ye girebildi. Jandarma, Silivri çevresindeki çayırlarda yürüyen ve dinlenmek için oturanlara anonsla uyarıda bulundu. Silivri'de mahkemeye girmeye çalışan avukatlar ayakkabılarını çıkartmak zorunda kaldıkları aramayla karşılaştı. Türkiye Barolar Birliği Başkanı Metin Feyzioğlu tepkisini Twitter üzerinden, "Silivri'de mahkemeye girmeye çalışan avukatlara uygulanan hukuksuzluğu reddediyoruz!" diyerek gösterdi. Tutuksuz sanıkların dava başlamadan önce "listede adları olmadığı" gerekçesiyle içeri alınmadığı bildirildi.
'TARİHTE BİR İLK'
Hamzaçebi, herkesin mahkeme salonuna girişinin engellendiğini belirterek şöyle dedi:
"Böylesi terörü, hak, hukuk engellemeyi, Türkiye Cumhuriyeti’nin çok partili hayatımızda ilk kez görüyoruz. Bunun kabul edilmesi mümkün değildir. Sonucu önceden belirlenmiş olan bir kararı, mahkemeyi bugün izleyeceğiz. Silivri’de insan hakları, evrensel hukukun temel ilkeleri ayaklar altına alınmıştır. Adil yargılama, masuniyet karinesi çiğnenmiştir. Anayasa’mıza, kanunlarımıza göre, hiç kimse hükmen sabit oluncaya kadar, mahkeme kararıyla kesinleşene kadar suçlu ilan edilemez. Ama Silivri’de yapılan mahkeme karar vermeden, tutuklu kişilerin suçluluğudur. Onlar suçlu ilan edilmiştir. 12 Eylül döneminin işkencelerinin o dönemin sert uygulamalarının yerini bugün, savcı iddianameleri almıştır."
***
Uçuşa kapalı alan
AlInan en sıradışı ise Silivri bölgesindeki hava sahasının uçuşa kapatılması oldu. Devlet Hava Meydanları İşletmesi (DHMİ) Genel Müdürlüğü, Silivri semalarını kapsayan özel bir NOTAM yayınladı. Bölge özel görev dışındaki tüm hava araçlarına kapatıldı. Havacılar için bilgi notu olarak adlandırılan NOTAM’a göre, 02:00’den akşam saat 18:00’e kadar Silivri Cezaevi merkezli 7 deniz mili (12,9 kilometre) çapındaki bir hava sahasında uçak ve helikopterler dahil tüm hava araçlarının uçuşu yasaklandı. Türk Silahlı Kuvvetleri, Emniyet Genel Müdürlüğü’ne bağlı hava araçlarının yanı sıra Sağlık Bakanlığı’na hizmet veren hava ambulansları ile yangın söndürme uçak-helikopterleri bu karardan muaf tutuldu.
***
Kararlar protesto edildi
Ergenekon Davası, karar açıklandıktan sonra bir çok şehirde protesto edildi. İstanbul, Ankara ve izmir başta olmak üzere gösterilerin düzenlendiği yerlerde, yargılanan isimlere verilen cezalara tepki gösterildi. Ankara’da kararlara tepki gösterenler Güvenpark’ta toplanırken İstanbul’da Kadıköy Rıhtım’da biraraya geldi.
***
AKP’den alkış, CHP’den tepki
Ergenekon davasında İstanbul 13. Ağır Ceza Mahkemesi tarafından kararın açıklamasının ardından siyasilerden de tepki geldi. AB Bakanı Egemen Bağış kararı iddiaların tescili olarak yorumlarken bir başka AKP’li isim Şamil Tayyar ise Mehmet Haberal’ın tahliyesini eleştirdi. CHP Genel Başkan Yardımcısı Akif Hamzaçebi ise kararın 5 yıl önce verilip duruşmada açıklandığını ifade etti.
Siyasilerden gelen tepkiler şöyle:
‘KARARLAR GAYRİMEŞRUDUR’
CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu , Ergenekon Davası kapsamındaki cezaların özel yetkili mahkemeler tarafından alındığına dikkat çekerek, “Bu mahkemelerin verdiği kararlar gayrimeşrudur” dedi.
Mahkeme kararlarına ilişkan yazılı açıklama yapan Kılıçdaroğlu şöyle dedi:
“Demokrasilerde insanlar, siyasi otoriteye bağımlı özel yetkili mahkemelerde değil, bağımsız, hukukun üstünlüğüne inanan normal mahkemelerde yargılanırlar. Bu nedenle özel yetkili mahkemelerin verdiği kararlar; hukuken, siyaseten ve ahlaken meşru kararlar değildir. Bu mahkemelerin verdiği kararlar gayrimeşrudur. Bu mahkemeler adalet dağıtmaz. Çünkü bunlar adından da anlaşılacağı üzere “özel yetkili mahkeme”lerdir. Bu mahkemeler siyasal gücün emrinde olan ve onun buyruklarını yerine getiren mahkemelerdir. “Hukukun üstünlüğü” kavramı bu mahkemeler için geçerli değildir. Bu mahkemelerin temel işlevi “üstünlerin hukukunu” yani siyasal iktidarın buyruklarını egemen kılmaktır.“
‘TESCİLLENDİ’
AB Bakanı Egemen Bağış, Twitter hesabında “Ergenekon diye bir örgütün varlığı ve bu örgütün meşru hükümeti devirmek için darbe planladığı tescillendi. Şimdi savunanları görelim!” diye yazdı.
‘KARAR 5 YIL ÖNCE VERİLDİ’
CHP Grup Başkanvekili Akif Hamzaçebi ise “Beş yıl önce verilmiş olan bir karar bu gün taraflara ve kamuoyuna tebliğ edildi. Hukukun en temel ilkeleri bu yargılamada ayaklar altına alınmıştır, evrensel ilkeleri çiğnenmiştir. Bu davada bir araya gelmesi mümkün olmayan bir çok kişi aynı örgütün üyesi olarak bir araya getirilmiştir. Öyle bir dava ki sözü edilen örgütün bir numaralı kişisi halen belli değildir. Dava tamamen siyasi bir davadır.” dedi.
‘YETERLİ BULMUYORUM’
BDP Hakkari Milletvekili Adil Zozani de kararr “Sadece hükümete karşı işlenmiş suçlardan dolayı ceza verilmesini yeterli bulmuyorum. Bu davada yargılanan bazı isimlerin insanlık suçu sayılabilecek olaylara karıştığına dair bilgiler davanın ek dosyalarında yer alıyor. Örneğin Veli Küçük’ün, Diyarbakır Koşuyolu Parkı’nda 2006 yılında yaşanan patlamayla ilgili el yazısı notları var. Bunların da yargılama konusu yapması gerekiyordu.” cümleleriyle değerlendirdi.
***
Davada malumun ilanı!
Ergenekon Danası’nın dün görülen duruşmasında yargılanan isimler hakkında kararlar açıklandı. Birçok isim müebbet başta olmak üzere ağır cezalar alırken Yurt Gazetesi genel Yayın Yönetmeni Merdan Yarnardağ hakkında yakalama kararı çıkarıldı.
HABERAL TAHLİYE EDİLDİ
CHP’nin tutuklu milletvekili Mehmet Haberal ise cezaevinde kaldığı süre göz önüne alınarak tahliye edildi. Haberal haricinde Mehmet Otuzbiroğlu, Hıfzı Çubukçu, Osman Yıldırım, Mehmet Perinçek, Ziya Göktaş tahliye edildi. Tahliye sebebi olarak sanıkların hapiste yattıkları süre ve kaçma şüpheleri olmaması gösterildi. Osman Yıldırım, Danıştay saldırısı ve Cumhuriyet Gazetesi’ne molotof atılması suçlamalarından beraat etti.
Kemal Alemdaroğlu’nun da aralarında bulunduğu 15 kişi hakkında yakalama kararı çıkarıldı. Bedrettin Dalan'ın da aralarında bulunduğu firari sanıkların dosyası ise ayrıldı.
VERİLEN CEZALAR
Açıklanan kararlara göre bazı isimler ve aldıkları cezalar şöyle:
»İlker Başbuğ (Eski Genelkurmay Başkanı emekli Orgeneral): Müebbet
»Şener Eruygur (Eski Jandarma Komutanı): Müebbet
»Hurşit Tolon (Eski Birinci Ordu Komutanı): Ağırlaştırılmış müebbet
»Alparslan Arslan (Danıştay saldırısı faili): İki kez ağırlaştırılmış müebbet
»Muzaffer Tekin (Emekli Yüzbaşı): İki kez ağırlaştırılmış müebbet hapis ve 117 yıl
»Veli Küçük (Emekli Tuğgeneral): İki kez ağırlaştırılmış müebbet hapis ve 99 yıl
»Doğu Perinçek (İşçi Partisi Genel Başkanı): Ağırlaştırılmış müebbet
»Tuncay Özkan (Gazeteci): Ağırlaştırılmış müebbet hapis ve 15 yıl
»Dursun Çiçek (Emekli Albay): Ağırlaştırılmış müebbet
»Hasan Iğsız (Eski 1. Ordu Komutanı): Müebbet
»Nusret Taşdeler (Emekli Orgeneral): Müebbet »Mustafa Özbek (Türk Metal Sendikası eski başkanı): Müebbet
»Mehmet Eröz (Emekli Korgeneral): Müebbet
»Kemal Kerinçsiz (Avukat): Ağırlaştırılmış müebbet
»Sevgi Erenerol (Eski Türk Ortodoks Patrikhanesi Basın Sözcüsü): Müebbet
»İbrahim Şahin (Eski Özel Harekat Dairesi Başkan Vekili): 30 yıl 2 ay
»Arif Doğan (Emekli Albay): 25 yıl hapis (Toplamda 47 yıl 2 ay)
»Mehmet Haberal (CHP Milletvekili): 12 yıl 6 ay »Mustafa Balbay (CHP Milletvekili): 34 yıl 8 ay
»Sinan Aygün (CHP Milletvekili): 13 yıl 6 ay
»Hikmet Çiçek (Aydınlık gazetesi yazarı): 21 yıl 9 ay hapis
»Mehmet Otuzbiroğlu (Koramiral): 20 yıl 6 ay hapis
»Adil Serdar Saçan (Eski Emniyet Müdürü): 14 yıl
»Yalçın Küçük (Yazar): 22 yıl 6 ay
»Hıfzı Çubuklu (Emekli Tümgeneral): 9 yıl 6 ay »Mehmet Perinçek: 6 yıl
»Osman Yıldırım: 8 yıl 9 ay
»Sedat Peker: 10 yıl
»Semih Tufan Gülaltay: 12 yıl
»Levent Temiz (Eski İstanbul Ülkü Ocakları Başkanı): 10 yıl
»Deniz Yıldırım (Eski Aydınlık Dergisi Genel Yayın Yönetmeni): 16 yıl 10 ay
»Ferit Bernay (Eski 19 Mayıs Üniversitesi Rektörü) : 10 yıl
»Kemal Alemdaroğlu (Eski İstanbul Üniversitesi Rektörü): 15 yıl 8 ay
»Sami Hoştan: 10 yıl
»Tuncer Kılınç (Eski MGK Genel Sekreteri): 13 yıl 2 ay
»Ferit İlsever (İşçi Partisi Genel Başkan Yardımcısı): 15 yıl
»Vedat Yenerer (Gazeteci): 7 yıl 6 ay
»Ünal İnanç (Gazeteci): 19 yıl hapis 1 ay
»Güler Kömürcü: 7 yıl
»Nusret Senem (Avukat): 20 yıl 3 ay
»Ergun Poyraz: 29 yıl 9 ay hapis
»Serhan Bolluk (Eski Aydınlık Gazetesi Genel Yayın Yönetmeni): 7 yıl 6 ay
»Prof. Dr. Erol Manisalı: 9 yıl 8 ay
»Gürbüz Çapan: 1 yıl 3 ay
»Kemal Gürüz (Eski YÖK Başkanı):
13 yıl 11 ay
***
Duruşmadan notlar
İstanbul 13. Ağır Ceza Mahkemesi'nce Silivri Ceza İnfaz Kurumları Yerleşkesinde oluşturulan salonda görülen duruşmaya, CHP milletvekilleri Mustafa Balbay ve Mehmet Haberal, İlker Başbuğ, Tuncay Özkan, emekli orgeneraller Hurşit Tolon ve Hasan Iğsız ile Veli Küçük'ün de aralarında bulunduğu 63 tutuklu sanık katıldı. CHP Milletvekili İsa Gök, mahkemeye hitaben, heyetin buradakileri 3,5 saat beklettiğini ifade ederek, "Mahkeme millet adına karar verir, bu kadar kişiyi bu kadar saat bekletmeye hakkınız yok" dedi. Mahkeme Başkanı Özese, Gök'ü, "Sayın milletvekili yerinize oturur musunuz" diyerek uyardı.
BALBAY: KABUL ETMİYORUZ!
Tutuklu sanık Mustafa Balbay, salondakilere hitaben "Biz, kendimizi halkın adaletine teslim ediyoruz, bizi bugün halktan kopardılar, ama başaramayacaklar. Sıcak bir sonbahar geliyor, herkes hazırlansın. Bugün verilecek hüküm, mahkemenin hükmüdür, biz bunu kabul etmiyoruz. Artık halkına karşı miting düzenleyen bir iktidar var. Şu anda kendi yarattıkları korkudan korkuyorlar. Şu anda Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, hükümet ve Anayasa Mahkemesi, hukuku katletmektedir. Biz 4-5 yılda nasıl direniyorsak, öyle direnmeye devam edeceğiz. İnanıyorum ki, artık gelecek bizimdir. Mahkemenin hükmünü kabul etmiyoruz" diye konuştu.
Bu sözlerinin ardından Balbay, eşi Gülşah Balbay ile sohbet etmeye başladı. Bunu fark eden jandarma görevlileri, Gülşah Balbay'ın salonun dışına çıkmasını istedi.
***
Bu arada, bazı avukatlar, jandarmayı protesto ederek, masaların üzerine çıktı. Mahkeme salonuna gelen avukatlar, girişte X-Ray cihazında aranmalarına tepki gösterdi.
Mahkeme heyetinin kararını açıklamaya başladıktan bir süre sonra Türkiye Barolar Birliği (TBB) Başkanı Metin Feyzioğlu, İstanbul Barosu Başkanı Ümit Kocasakal'ın da aralarında bulunduğu bir grup avukat salonu terk etti.
‘TEK MAHKUMİYET VAR’
Çıkışta basın mensuplarının sorularını yanıtlayan Türkiye Barolar Birliği (TBB) Başkanı Metin Feyzioğlu, sabahtan duruşma salonuna ulaşana kadar eziyetin başladığını belirterek, şöyle konuştu:
"Özel görevli mahkeme bugün her noktada görevini kendi belirlediği şekilde yaptı. Bize göre bir tek mahkumiyet vardır. Özel yetkili mahkeme bu hükmüyle kendini milletin vicdanında mahkum etmiştir. Bunun dışında bir mahkumiyeti biz duymadık, dinlemedik ve yapılanları daha fazla görmemek ve reddettiğimizi topluca bildirmek üzere bütün avukatlarda biraz önce dışarı çıktık."
Feyzioğlu, mahkeme başkanının "DHKP-C terör örgütünün tehdidinden dolayı olağanüstü güvenlik önlemleri alındığına" dair iddialara ilişkin ise, "Bunların tamamı yapılan büyük saygısızlığa mazeret üretme çabasıdır. Ve kapıdan girerken avukatları ayakkabılarını çıkar, kemerini çıkar diye saygısızlıklalar başlamıştır. Bu yargılamanın başından sonuna kadar Türkiye'de avukatlar, avukatlığını ne olduğunu sadece Türkiye'ye değil tüm Dünyaya göstermiştir. " dedi.
***
Bir yargı muammasının tarihi
Ergenekon Davası, 2007 yılında Ümraniye’deki bir gecekonduda bulunan 27 el bombasının ardından açılan soruşturma ile başladı. Davada, ilk dalga olarak adlandırılan operasyonlarda Türk Ortodoks Kilisesi sözcüsü Sevgi Erenerol, Avukat Kemal Kerinçsiz, Gazeteci-Yazar Güler Kömürcü, Sedat Peker, Taner Ünal, Fuat Turgut, Sami Hoştan ve daha pek çok kişi gözaltına alındı.
Davanın 2500 sayfalık ilk iddianamesi 14 Temmuz 2008’de hazırlandı. Davada, aralarında Şile Kazıları, İnternet Andıcı, Fener Rum Patriği’ne Suikast, Cumhuriyet Gazetesi Saldırısı, Danıştay Saldırısı olan toplam olarak 19 iddianame birleştirildi. İddianamede, Ergenekon’un amacı "Ergenekon terör örgütünün, Türkiye Cumhuriyeti Hükümetine karşı halkı silahlı isyana tahrik ettiği gibi, cebir şiddet kullanmak sureti ile Türkiye Cumhuriyeti Hükümeti'ni cebren ortadan kaldırmaya teşebbüste bulunduğu, amaçlarına ulaşmak için kontrolü altında bulunan medya ve sivil toplum kuruluşları vasıtasıyla ülkede kaos ve iç çatışma ortamı oluşturmaya çalıştıkları, oluşacak gerginlik ortamından faydalanarak, görevde bulunan hükümetleri çalışamaz hale getirip, nihai olarak ordu içerisinde kendilerine destek vereceklerini umdukları askeri şahısların yardımı ile yönetimi değiştirmek amacıyla hükümeti yıkmaya teşebbüs ettikleri..." şeklinde tanımlandı.
Davadaki gizli tanıklar büyük tartışmalara konu oldu. Yargılama sürecinde delil değerlendirme aşaması atlandı. Savunma makamının “sahte olduğunu veya hiç olmadığını” söylediği delillere ilişkin bir araştırma ve inceleme yapılmadı. Özellikle dijital verilere yönelik güvensizlik davaya damgasını vurdu.
Ergenekon’un MİT’te uzantısı olduğu öne sürülen bir şemanın varlığı, dönemin MİT Müsteşarı Şenkal Atasagun tarafından reddedildi. Mahkeme Atasagun’un tanık olarak dinlenmesi talepleri reddetti.
***
Rakamlarla Ergenekon
Ergenekon davasında yargılanan sanıkların ve avukatlarının yaptığı ortak çalışma sonucunda, Kasım 2012’de açıkladıkları raporda yer verilen rakamlar şöyle:
»60.000 telefon dinlendi.
»1.360 kişi ifade verdi.
»588 kişi tutuklandı.
»7 sanık ifadesini veremeden öldü.
»7 sanık kansere yakalandı.
»Dava ile toplam 19 iddianame, 50’nin üzerinde dosya birleştirildi.
»Davanın ek klasör arşivi 5 terabayt büyüklüğüne ulaştı. Bu ise toplam 9.000.000 sayfa doküman denk geliyor.
»Davada toplam 44 gizli tanık yer aldı.
»600’ü aşkın duruşma yapıldı. Bu sayı, normal bir ağır ceza yargılamasında yaklaşık 150 yıllık bir zaman dilimine denk geliyor.
Subscribe to:
Posts (Atom)